ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவன் அமீர், சராசரி மதிப்பெண்களுடன், அமைதியானவனாகவும் இருந்தான். அவனது அமைதி மற்றவர்களுக்கு அவனது பலவீனமாகத் தோன்றியது. வறுமை நிறைந்த குடும்பச் சூழல் அவனை மேலும் தாழ்வு மனப்பான்மைக்குள் தள்ளியது. சக மாணவர்களின் கேலிகளும், புறக்கணிப்புகளும் அவனது உலகை இருட்டாக்கி இருந்தன.
ஆனால், அமீரின் கண்களில் இருந்த ஒளியை, ஆசிரியர் அஸ்மான் மட்டுமே கண்டார். ஒரு நாள், பள்ளி முடிந்ததும், அமீரைத் தன் மேசைக்கு அழைத்தார்.
"அமீர், இந்த உலகம் உனக்கு ஆதரவாக இல்லை என்று நினைக்கிறாய், இல்லையா?" என்று மென்மையாகக் கேட்டார். பிறகு, அமீரின் தோளில் கைவைத்து, "உன்னிடம் இருக்கும் தனிப்பட்ட ஆற்றலை யாரும் பார்க்கவில்லை. ஆனால், நான் பார்க்கிறேன். உன்னை நீ நம்பு. நான் உன்னுடன் இருக்கிறேன்" என்றார். அந்த வார்த்தைகள் அமீரின் மனதில் புத்துணர்வை ஊற்றின.
அன்றிலிருந்து, அமீரின் வாழ்க்கை மெல்ல மாறத் தொடங்கியது. ஆசிரியர் அஸ்மான் அவனுக்குப் பாடங்களை மட்டும் சொல்லிக்கொடுக்கவில்லை. பள்ளி மைதானத்தில் உள்ள ஒரு மரத்தடியில் இருவரும் அமர்ந்து வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசினர். ஆசிரியர் அவனிடம், "உன் கனவு என்ன, அமீர்?" என்று கேட்டார். அமீர் மெதுவாக, "கனவு காண எனக்கு பயமாக இருக்கிறது, ஐயா" என்றான். அதற்கு அஸ்மான் சிரித்துக்கொண்டே, "கனவு காண பயப்பட வேண்டாம், அமீர். உன்னை நீயே நம்பினால், நிச்சயம் ஒரு நாள் உன் கனவு உன்னைத் தேடி வரும்" என்றார்.
அமீரின் தன்னம்பிக்கை மெல்ல வளரத் தொடங்கியது. ஆசிரியர் அஸ்மான் ஒரு தந்தையைப் போல அவனைக் காத்தார். சக மாணவர்கள் கேலி செய்யும்போதெல்லாம், ஆசிரியர் அஸ்மான் அவனுக்குத் துணையாக நின்றார்.
அந்த ஆண்டின் இறுதியில், பள்ளியில் பேச்சுப் போட்டி ஒன்று நடந்தது. அமீர் வழக்கம் போல பயந்தான். ஆனால், ஆசிரியர் அஸ்மான் அவனை வற்புறுத்தவில்லை. மாறாக, "அமீர், உன்னால் முடியும். மேடையில் தடுமாறினால் கூட பரவாயில்லை. நான் உனக்காக முதல் வரிசையில் இருப்பேன். என்னை மட்டும் பார்!" என்று உறுதியளித்தார்.
போட்டி நாள் வந்தது. அமீர் மேடை ஏறினான். கைகள் நடுங்கின, கால்கள் தள்ளாடின. ஆனால், எதிரே புன்னகைத்துக்கொண்டிருந்த ஆசிரியர் அஸ்மானைப் பார்த்ததும், அவனது பயம் விலகியது. அவன் உணர்ச்சிபூர்வமாகப் பேசினான். அவனது பேச்சு மிகச் சிறப்பாக இல்லாவிட்டாலும், வார்த்தைகளில் இருந்த உண்மை உணர்ச்சியை பார்வையாளர்கள் புரிந்துகொண்டனர். பேச்சு முடிந்ததும் அரங்கம் கைதட்டல்களால் அதிர்ந்தது. அஃது அமீருக்குக் கிடைத்த முதல் அங்கீகாரம்.
மேடையில் இருந்து இறங்கிய அமீர், கண்ணீருடன் ஆசிரியர் அஸ்மானின் அருகே ஓடினான். "நன்றி, ஐயா. என்னை நம்பியதற்கு," என்று அழுதான். அஸ்மான் அவனைக் கட்டி அணைத்து, "நான் உனக்கு வழிகாட்டினேன், அவ்வளவே. ஆனால் அந்த வழியில் நடக்க முடிவெடுத்தது நீதான். உன்னை நினைத்து நான் பெருமைப்படுகிறேன்" என்றார்.
அன்றிலிருந்து, அமீர் ஒரு புதிய மனிதனானான். அவனது அமைதி தைரியமாக மாறியது. அவனது தாழ்வு மனப்பான்மை தன்னம்பிக்கையாக மலர்ந்தது. ஆசிரியர் அஸ்மான் ஒரு தந்தையாக அமீரின் வாழ்க்கையை மாற்றினார்.
"சில நேரங்களில், நமக்கு வீட்டைத் தவிர வேறு ஒரு இடத்தில் கிடைக்கும் தந்தைதான் ஆசிரியர்," என்று அமீர் அடிக்கடி கூறுவது உண்டு. ஓர் ஆசிரியர் வெறும் பாடங்களை மட்டுமல்ல, கனவுகளையும் நம்பிக்கையையும் விதைக்க முடியும் என்பதை ஆசிரியர் அஸ்மான் நிரூபித்தார்.
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக