வெறும் தட்டின் ஓசை

 

ஊரின் எல்லைப்புறத்தில் விளங்கிய ஒரு சிறிய குடிசை வீட்டில் முத்துவும் அவனது தாயும் வாழ்ந்து வந்தனர். பொருளாதார நெருக்கடியில் கஷ்டப்பட்டு வந்த அவர்களுக்கு, அன்றாட உணவுக்கே திண்டாட்டமாக இருந்தது. முத்து நாள்தோறும் உழைப்பைத் தேடி அலைந்தாலும், ஊரில் நிலவிய கடும் வறட்சியால் வேலை கிடைப்பது அரிதாகியிருந்தது.

அன்று காலை. வழக்கம்போல் முத்து வேலை தேடி வெளியே கிளம்ப தயாரானான். அவனது தாய் மங்கம்மா படுக்கையில் கிடந்தாள். கடந்த நான்கு நாட்களாக காய்ச்சலால் அவதிப்பட்ட அவளால் எழுந்திருக்கக் கூட முடியவில்லை.

"அம்மா, நான் வேலை தேடிப் போய்ட்டு வரேன். இன்னைக்காவது எங்கயாவது வேலை கெடச்சா, மருந்து வாங்கிட்டு வந்துடறேன்," என்றான் முத்து, அவள் நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்தவாறே.

மங்கம்மா கண்களைத் திறந்து, வெறும் வயிற்றோடு வெளியே செல்லும் மகனை வருத்தத்துடன் பார்த்தாள். "சாப்பிட்டுட்டுப் போயிடு, முத்து. நேத்து ரவிலையும் சாப்பிடல, இப்ப காலையிலையும் வெறும் வயித்தோட போனா எப்படிடா?"

"பரவாயில்ல அம்மா, ஒரு நாளைக்கு பட்டினி கிடந்தா ஒண்ணும் ஆகாது. நீ சாப்பிட்டியா? அந்தக் கஞ்சித் தண்ணி வச்சிருந்தேனே..." முத்து கேட்டான்.

"ஆமாடா, குடிச்சேன். நீயும் கொஞ்சம் குடிச்சிட்டுப் போ."

"வேணாம் அம்மா. அதெல்லாம் உனக்குத்தான் தேவை. நான் வெளியில போய் ஏதாவது சம்பாதிச்சிட்டு வரேன்," என்று சொல்லிவிட்டு, வீட்டை விட்டு வெளியேறினான் முத்து.

அவன் அணிந்திருந்த வேட்டி கிழிந்து போயிருந்தது. கால்களில் செருப்பு இல்லை. ஆனால் அவனது கண்களில் மட்டும் நம்பிக்கை ஒளி இருந்தது - இன்றைக்காவது தன் தாய்க்கு உணவும் மருந்தும் வாங்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை.

சூரியன் உச்சியில் ஏறி, கொளுத்தும் வெயில் கொட்டியது. ஊரின் முக்கிய சந்தையில் முத்து அலைந்து கொண்டிருந்தான். காலை முதலே பல கடைகளில் வேலை கேட்டு அலைந்தும், எங்கும் வேலை கிடைக்கவில்லை.

"தம்பி, இந்த வறட்சில எங்களுக்கே வேலை இல்ல. எப்படி உனக்கு வேலை தருவோம்?" என்று ஒரு கடைக்காரர் சொன்னார்.

"ஐயா, எந்த வேலையானாலும் செய்வேன். சாமான் தூக்குவேன், கடை கூட்டுவேன், எதுவானாலும் பரவாயில்ல," முத்து கெஞ்சினான்.

"பரவாயில்ல தம்பி, வேற எங்கயாவது பாரு. இங்க வேலை இல்ல," என்று மறுத்துவிட்டார் அவர்.

இவ்வாறே பல கடைகளில் அலைந்தும், எங்கும் வேலை கிடைக்கவில்லை. பசியால் வயிறு எரிந்தது முத்துவுக்கு. கடந்த பல மணி நேரங்களாக அவனுக்கு ஒரு துளி நீர் கூட அருந்த கிடைக்கவில்லை. அவன் ஒரு தெரு ஓரமாக நின்று, வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டான். அப்போது, தெருவின் மறுபுறம் ஒரு பெரிய வீட்டில் திருமண விழா நடந்து கொண்டிருந்தது.

விருந்து முடிந்து மக்கள் கலைந்து கொண்டிருந்தனர். மணமகனின் தந்தை விருந்தினர்களை வாசல் வரை வந்து வழியனுப்பிக் கொண்டிருந்தார். முத்துவுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. "அங்கே உணவு மிஞ்சியிருக்கலாம். அதை கேட்டுப் பெறலாமா?" என்று யோசித்தான்.

ஆனால் அடுத்த கணமே, தன் கிழிந்த உடையைப் பார்த்து, "இந்த நிலையில் நான் அங்கே போனால், என்னை யாருமே அனுமதிக்க மாட்டார்கள்," என்ற எண்ணம் அவனுக்குள் எழுந்தது. ஆயினும், தன் தாயின் நிலை நினைவுக்கு வர, "முயற்சி செய்து பார்க்கலாம்," என்று முடிவெடுத்தான்.

அவன் மெதுவாக அந்த வீட்டின் வாசலுக்குச் சென்றான். வாசலில் காவலாளி நின்றிருந்தான். "என்னடா வேணும்?" என்று கடிந்து கேட்டான் அந்த காவலாளி.

"ஐயா, உள்ள பேசி எஞ்சி போன சாப்பாடு ஏதாவது இருந்தா கொடுக்கச் சொல்லுங்க. என் தாய் காய்ச்சல்ல படுத்திருக்கா," என்றான் முத்து.

"போடா போ! இது ஏதோ அன்னதானப் பந்தியா? உன் போன்ற பிச்சைக்காரர்களுக்கு எல்லாம் இங்கே இடமில்லை. போய் வேறு இடத்தில் பிச்சை எடு!" என்று அவனை விரட்டினான் காவலாளி.

சற்றும் எதிர்பாராத வகையில், அந்த வீட்டின் எஜமானர், இந்த உரையாடலைக் கேட்டுவிட்டார். அவர் வாசலுக்கு வந்து, "என்னப்பா விஷயம்?" என்று கேட்டார்.

முத்து தன் நிலையை விளக்கினான். அந்த முதியவர் சற்று யோசித்துவிட்டு, "சரி, எனக்கு ஒரு உதவி செய்வாயா? என் தோட்டத்தை சுத்தம் செய்து, மரங்களுக்கு தண்ணீர் ஊற்ற வேண்டும். செய்வாயா?" என்று கேட்டார்.

முத்துவின் முகம் மலர்ந்தது. "நிச்சயமாக செய்வேன் ஐயா!" என்றான்.

"சரி, அப்படியானால் முதலில் உள்ளே வந்து சாப்பிடு. பிறகு வேலையைத் தொடங்கலாம்," என்றார் அந்த எஜமானர்.

பசியால் வாடிய முத்துவுக்கு இது கிடைத்த வரப்பிரசாதம் போல இருந்தது. அவனுக்கு உணவு பரிமாறப்பட்டது. பசியின் கொடுமையால் வாடிய அவன், அவசர அவசரமாக சாப்பிட ஆரம்பித்தான்.

சாப்பிட்டு முடித்த பின், முத்து தோட்டத்தில் கடுமையாக உழைத்தான். மாலை வரை தோட்டத்தை சுத்தம் செய்து, மரங்களுக்கு தண்ணீர் ஊற்றி, கதையில் உள்ள புற்களை களைந்து, அனைத்தையும் அழகாக செய்து முடித்தான். அவனது உழைப்பைக் கண்டு வியந்த வீட்டு எஜமானர், அவனுக்கு சம்பளமாக நூறு ரிங்கிட்டை  கொடுத்து, மேலும் ஒரு பொட்டலத்தில் உணவையும் தந்தார்.

"இந்தா தம்பி, இந்த உணவை உன் தாய்க்கு கொண்டு போ. நாளைக்கும் வா, வேலை இருக்கு," என்றார் அந்த எஜமானர்.

"நிச்சயமாக வருவேன் ஐயா. மிக்க நன்றி!" என்று சொல்லி விடைபெற்றான் முத்து.

மகிழ்ச்சியுடன் வீடு திரும்பிய முத்து, வழியில் மருந்துக் கடைக்குச் சென்று, தன் தாய்க்கு மருந்து வாங்கினான். ஆனால், அவனது மகிழ்ச்சி நீடிக்கவில்லை. வீட்டிற்கு திரும்பியதும், அவனைக் காத்திருந்தது பெரும் அதிர்ச்சி.

அவனது தாய் மங்கம்மா படுக்கையில் அசையாமல் கிடந்தாள். அவளது முகம் வெளிறியிருந்தது. உடல் குளிர்ந்திருந்தது. "அம்மா!" என்று கதறியபடி, அவள் அருகில் ஓடினான் முத்து. ஆனால் அவள் உயிரற்று கிடந்தாள். காய்ச்சலும், பசியும் அவளை கொன்றிருந்தன.

"அம்மா! அம்மா! எழுந்திரும்மா! பாரு, நான் சாப்பாடு கொண்டு வந்திருக்கேன். மருந்தும் வாங்கியாச்சு. நாளைக்கு வேலையும் கிடைச்சிருக்கு. இனிமே நாம கஷ்டப்படாம இருக்கலாம்மா!" என்று கதறியழுதான் முத்து.

ஆனால் அவன் தாய் அவனது குரலைக் கேட்கவில்லை. அவள் என்றென்றும் அமைதியாகிவிட்டாள்.

நாட்கள் உருண்டோடின. முத்துவின் வாழ்க்கை வேறு திசையில் திரும்பியது. தன் தாயின் மரணத்திற்குப் பிறகு, அவன் அந்த வீட்டிலேயே வேலைக்கு அமர்ந்தான். வீட்டு எஜமானர் அவனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தார். காலப்போக்கில், முத்து வீட்டு வேலைகளை மட்டும் செய்வதோடு நில்லாமல், எஜமானரின் கடையிலும் வேலை செய்யத் தொடங்கினான்.

அந்த வீட்டின் மகள் லட்சுமி, முத்துவின் கடும் உழைப்பையும் நேர்மையையும் கண்டு வியந்தாள். அவள் அவனுக்கு எழுத படிக்க கற்றுக் கொடுத்தாள். முத்து கற்றலில் ஆர்வம் காட்டினான். ஓய்வு நேரங்களில், அவன் தொடர்ந்து படித்து வந்தான்.

ஐந்து ஆண்டுகள் கடந்தன. முத்து இப்போது எஜமானரின் கடையை நிர்வகிக்கும் அளவுக்கு முன்னேறி இருந்தான். அவனது உழைப்பும் நேர்மையும் அனைவரின் மதிப்பையும் பெற்றிருந்தது. ஆனால், அவனது உள்ளத்தில் ஒரு வடு நிரந்தரமாக இருந்தது - தன் தாயின் இழப்பு. பசியின் கொடுமையால் அவளை இழந்ததை அவனால் மறக்க முடியவில்லை.

ஒரு நாள், லட்சுமி அவனிடம் வந்து பேசினாள். "முத்து, நான் ஒன்னு சொல்லட்டுமா? நீ ஏன் இன்னும் உன் தாயோட இழப்பை தாங்க முடியாம இருக்க? இதுல உன் தப்பு ஒண்ணும் இல்ல. அது விதி."

"எப்படி மறக்க முடியும் லட்சுமி? என் தாய் பசியால் செத்தாள். நான் வேலை தேடி அலைஞ்சேன். ஆனா, அப்போ அதெல்லாம் கிடைக்கல. சரியான நேரத்துல நான் வீட்டுக்கு திரும்பியிருந்தா, என் தாய் இன்னும் உயிரோட இருந்திருப்பா," என்றான் முத்து, கண்களில் நீர் மல்க.

"அப்படியெல்லாம் நினைக்காதே முத்து. அப்போ நீங்க இருந்த சூழ்நிலையே அப்படிதான் இருந்துச்சு. நீ முடிஞ்சவரை முயற்சி பண்ணத்தான் செஞ்ச. எல்லாம் விதிப்படி நடந்தது," என்றாள் லட்சுமி.

"ஆமா லட்சுமி. ஆனா, பசியின் கொடுமை எவ்வளவு கொடுமையானது தெரியுமா? உணவில்லாத வேதனையை நான் அனுபவிச்சிருக்கேன். அந்த வேதனையில என் தாய் போனா. அதுக்கு நான்தான் காரணம்," முத்து சொன்னான்.

"இல்ல முத்து. நீ காரணமில்ல. வறுமைதான் காரணம். வறட்சிதான் காரணம். இன்னும் எத்தனையோ குடும்பங்கள் இதே மாதிரி கஷ்டப்படுது. அதுக்கெல்லாம் நீ எப்படி காரணமாக முடியும்?"

முத்து மௌனமாக யோசித்தான். லட்சுமி சொன்னது உண்மைதான். அவனும் ஒரு பாதிக்கப்பட்டவன்தான். அவனிடமும் யாரும் வேலை தரவில்லை. அத்தனை நாள் பட்டினி கிடந்தவன்தான் அவனும்.

அன்றிரவு, முத்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். "பசியால் வாடும் மக்களுக்கு உதவும் ஒரு அமைப்பை தொடங்க வேண்டும்," என்று தீர்மானித்தான். காலை வந்ததும், அவன் தனது எண்ணத்தை எஜமானரிடம் பகிர்ந்து கொண்டான்.

"ஐயா, நான் ஒரு யோசனை வைக்கிறேன். நமது ஊரில் பசியால் வாடும் பல குடும்பங்கள் இருக்கின்றன. அவர்களுக்கு உதவ ஒரு அன்னதான மையத்தை ஆரம்பிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். என் சம்பளத்தில் ஒரு பகுதியை அதற்கு பயன்படுத்துகிறேன்," என்றான் முத்து.

எஜமானர் ஆச்சரியப்பட்டார். "இது நல்ல யோசனைதான் முத்து. ஆனால் உன் சம்பளம் மட்டும் போதாது. நானும் கைகொடுக்கிறேன். மேலும், ஊரில் உள்ள பிற வணிகர்களையும் இதில் இணைத்துக் கொள்ளலாம்," என்றார்.

முத்துவின் முகம் மலர்ந்தது. அவனது கனவு நிறைவேறப் போகிறது என்ற நம்பிக்கை அவனுக்குள் ஏற்பட்டது.

அன்றிலிருந்து, முத்துவும் எஜமானரும் சேர்ந்து, ஊரில் உள்ள வணிகர்களையும், வசதி படைத்தவர்களையும் சந்தித்து, அன்னதான மையத்திற்கு நிதி திரட்டினர். பலரும் உதவ முன் வந்தனர். சிலர் பணம் கொடுத்தனர், சிலர் அரிசி போன்ற உணவுப் பொருட்களை வழங்கினர்.

இரண்டு மாதங்களில், ஊரின் மையப்பகுதியில் ஒரு சிறிய அன்னதான மையம் தொடங்கப்பட்டது. "மங்கம்மா அன்னதான மையம்" என்று அதற்கு பெயர் சூட்டினான் முத்து - தன் தாயின் நினைவாக.

ஒவ்வொரு நாளும், பகல் உணவு நேரத்தில், பசியால் வாடும் மக்கள், முதியோர், ஆதரவற்றோர் அங்கு வந்து உணவு உண்டனர். காலப்போக்கில், இந்த சேவை விரிவடைந்து, சுற்றியுள்ள கிராமங்களிலும் அறியப்பட்டது.

வறட்சியாலும், வறுமையாலும் வாடும் ஊரில், இந்த அன்னதான மையம் ஒரு வரப்பிரசாதமாக அமைந்தது. பல குடும்பங்கள் பசியின் கொடுமையிலிருந்து காப்பாற்றப்பட்டன.

நாட்கள் நகர்ந்தன. "மங்கம்மா அன்னதான மையம்" மேலும் விரிவடைந்தது. இப்போது அங்கு உணவு மட்டுமல்லாமல், ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு கல்வியும் கற்பிக்கப்பட்டது. முத்து தானே எழுதப் படிக்க கற்றுக் கொண்டதால், அந்த அனுபவத்தை மற்றவர்களுக்கும் பகிர விரும்பினான்.

ஒரு நாள், ஒரு சிறுவன் அங்கு வந்தான். அவன் கிழிந்த உடையுடன், பசியால் வாடிய முகத்துடன் காணப்பட்டான். முத்துவுக்கு தன் இளமை காலம் நினைவுக்கு வந்தது. அந்த சிறுவனை அழைத்து, "என்ன தம்பி, யார் நீ? எங்கிருந்து வந்தாய்?" என்று கேட்டான்.

"என் பெயர் ராமு. அம்மாவும் அப்பாவும் இல்லை. பாட்டியோட இருக்கேன். பாட்டிக்கு உடம்பு சரியில்லை. வேலை செய்ய முடியாது. பசிக்குது, அதான் இங்க வந்தேன்," என்றான் அந்த சிறுவன்.

முத்து அவனை அரவணைத்து, "பரவாயில்லை தம்பி. நீ இனி தனியாக இல்லை. இங்கு சாப்பிடலாம், படிக்கலாம். உன் பாட்டியையும் அழைத்து வா," என்றான்.

சிறுவன் மகிழ்ச்சியுடன் தலையசைத்தான். முத்து அவனுக்கு உணவளித்து, "நாளை உன் பாட்டியையும் அழைத்து வா. அவருக்கு மருத்துவ உதவியும் செய்கிறோம்," என்றான்.

அன்னதான மையத்தில் உதவி பெற்றவர்கள் பலர், பின்னர் தங்களால் முடிந்த உதவிகளை செய்யத் தொடங்கினர். சிலர் பணம் கொடுத்தனர், சிலர் உணவு தயாரிப்பதில் உதவினர், சிலர் குழந்தைகளுக்கு கற்பிப்பதில் உதவினர்.

முத்து இப்போது அன்னதான மையத்தை முழு நேரமாக கவனித்து வந்தான். லட்சுமியும் அவனுக்கு துணையாக இருந்தாள். காலப்போக்கில், அவர்கள் இருவரும் திருமணம் செய்து கொண்டனர். இருவரும் சேர்ந்து அன்னதான மையத்தை மேலும் விரிவுபடுத்தினர்.

பத்து ஆண்டுகள் கடந்தன. "மங்கம்மா அன்னதான மையம்" இப்போது பெரிய அளவில் விரிவடைந்திருந்தது. உணவு, கல்வி, மருத்துவம் என பல்வேறு சேவைகள் அங்கு நடந்து வந்தன. ஊரில் நிலவிய வறட்சியும் படிப்படியாக குறைந்து, விவசாயமும் மீண்டும் தழைக்கத் தொடங்கியது.

முத்துவும் லட்சுமியும் இப்போது இரண்டு குழந்தைகளின் பெற்றோர்கள். பெண் குழந்தைக்கு "மங்கம்" என்றும், ஆண் குழந்தைக்கு "செல்வம்" என்றும் பெயரிட்டனர். 

இரு குழந்தைகளும் அன்னதான மையத்திலேயே வளர்ந்தனர். தங்கள் தந்தை, தாய் செய்யும் சேவையின் முக்கியத்துவத்தை சிறு வயதிலேயே புரிந்து கொண்டனர்.

ஒரு மாலை நேரம். அன்னதான மையத்தின் முன்புறம், முத்து அமர்ந்திருந்தான். முன்பு அவன் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டான் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தான். இப்போது எவ்வளவு பேருக்கு உதவி செய்கிறான் என்பதை எண்ணி மகிழ்ந்தான். திடீரென்று, சுமார் 60 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு முதியவர் அங்கு வந்தார்.

"இதுதான் மங்கம்மா அன்னதான மையமா?" என்று கேட்டார் அவர்.

"ஆமாம் ஐயா, உள்ளே வாருங்கள். இன்னும் உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்," என்றான் முத்து.

"நான் சாப்பிட வரலை தம்பி. இந்த அன்னதான மையத்தை பற்றி கேள்விப்பட்டேன். யார் நடத்துறாங்கன்னு பார்க்க வந்தேன்," என்றார் அந்த முதியவர்.

"நான்தான் ஐயா, முத்து. என் மனைவி லட்சுமியும் சேர்ந்து இதை நடத்துகிறோம்," என்றான் முத்து.

முதியவர் ஒரு நொடி அவனையே பார்த்தார். "நீ அந்த முத்துவாத்தானே? பத்து வருஷத்துக்கு முன்னாடி, பெரிய வறட்சி காலத்தில, உன் அம்மாவை இழந்தவன்?"

முத்து ஆச்சரியத்தில் விழித்தான். "ஆமாம் ஐயா. உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

முதியவர் பெருமூச்சு விட்டார். "நான்தான் அப்போ ஊர் தலைவரா இருந்தேன். அந்த வறட்சி காலத்தில் எத்தனையோ உயிர்களை இழந்தோம். உன் அம்மாவும் அதிலொருத்தி. அப்போ நாங்க எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணோம். ஆனா, எல்லாரையும் காப்பாத்த முடியல."

முத்துவின் கண்கள் கலங்கின. "ஆமாம் ஐயா. அந்த காலம் மிகவும் கடினமானது."

"உன் அம்மாவின் பெயரில் நீ செய்யும் இந்த சேவை, உண்மையிலேயே அற்புதமானது, தம்பி. இப்போ வறட்சி வந்தாலும், இங்க யாரும் பசியால் சாக மாட்டாங்க," என்று கூறிய முதியவர், முத்துவின் தோளைத் தட்டினார்.

"நான் முயற்சி செய்கிறேன் ஐயா. என் அம்மா போல யாரும் பசியால் இறக்கக்கூடாது என்பதுதான் என் ஆசை," என்றான் முத்து.

"உன் ஆசை நிறைவேறி இருக்கு தம்பி. கடந்த பத்து வருஷமா இந்த ஊரில் யாரும் பசியால் இறக்கல. அது உன் அன்னதான மையத்தோட பெருமை."

முத்து தலை குனிந்தான். அந்த பாராட்டு அவனுக்குப் பெருமிதத்தை அளித்தது. 

"இதெல்லாம் தனியாக என்னால் செய்ய முடியாது ஐயா. என் மனைவி, என் முதலாளி, ஊர் மக்கள் எல்லோரும் உதவி செய்கிறார்கள்."

"அதுதான் சமூகம் தம்பி. ஒருவருக்கொருவர் உதவி வாழ்வதுதான் சமூகம். உன் அம்மா இன்னிக்கு உயிரோட இல்லை. ஆனா, அவங்க பெயரில் நடக்கும் இந்த சேவை, எத்தனையோ தாய்மார்களை காப்பாத்தி இருக்கு," என்றார் முதியவர்.

அன்றைய இரவு, முத்து, லட்சுமி மற்றும் குழந்தைகள் அனைவரும் வீட்டில் அமர்ந்து உணவருந்திக் கொண்டிருந்தனர். முத்து, அன்று வந்த முதியவரைப் பற்றி லட்சுமியிடம் கூறினான்.

"உண்மையிலேயே நம்ம சேவை பயனுள்ளதா இருக்கு லட்சுமி. அதை கேட்டபோது மனசுக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது," என்றான் முத்து.

"ஆமாம் முத்து. நம்ம அன்னதான மையம் இப்பொ பெரிய அளவில் வளர்ந்திருக்கு. பல குடும்பங்களுக்கு இது ஆதரவாக இருக்கு. இதுல நமக்கும் பெருமைதான்," என்றாள் லட்சுமி.

"அப்பா, பசியின் கொடுமை பற்றி சொல்லுங்க," என்று கேட்டாள் மங்கம்.

முத்து தன் மகளைப் பார்த்தான். "பசியின் கொடுமை மிகவும் கொடுமையானது கண்ணா. வயிற்றுக்கு உணவு இல்லாமல் இருப்பது, உலகிலேயே மிகவும் வேதனையான அனுபவம். அந்த வேதனையை நான் அனுபவித்திருக்கிறேன். உங்க பாட்டியும் அனுபவித்தார். அதனால்தான், நாம் இந்த சேவையை செய்கிறோம்."

"அப்பா, நீங்க பசியா இருந்தப்போ யாரும் உங்களுக்கு உதவலையா?" என்று கேட்டான் செல்வம்.

"சில நேரங்களில் உதவி கிடைத்தது செல்வம். ஆனால், சில நேரங்களில் கிடைக்கவில்லை. அந்த காலத்தில் நிலைமை அப்படி இருந்தது. வறட்சி காலம், அனைவரும் கஷ்டப்பட்டார்கள். அதனால்தான், இந்த அன்னதான மையத்தை தொடங்கினோம்," என்றான் முத்து.

"நான் பெரியவனானதும், உங்களுக்கு உதவி அன்னதான மையத்தை நடத்துவேன் அப்பா," என்றான் செல்வம்.

முத்து புன்னகைத்தான். "நிச்சயமாக செல்வம். நீயும், உன் அக்காவும் இந்த சேவையை தொடர வேண்டும். பசியால் வாடும் ஒருவருக்கு உணவளிப்பது, இந்த உலகில் செய்யக்கூடிய மிகப் பெரிய தர்மம்."

"ஆமாம் கண்ணா. பசி என்பது வெறும் உடல் வேதனை மட்டுமல்ல, அது ஒரு மனித உரிமை பிரச்சனையும் கூட. அனைவருக்கும் உணவு கிடைப்பது அடிப்படை உரிமை. அதை உறுதி செய்வதுதான் நம் கடமை," என்றாள் லட்சுமி.

அந்த இரவு உணவு, முத்துவுக்கு மிகவும் சுவையாக இருந்தது. தன் குடும்பத்துடன் அமர்ந்து, உணவருந்தும் இந்த தருணத்தை அவன் மிகவும் மதித்தான். பல ஆண்டுகளுக்கு முன், தான் பசியால் வாடிய நாட்களை நினைத்துப் பார்த்தான். எவ்வளவு தூரம் பயணித்திருக்கிறான்!

"மங்கம்மா அன்னதான மையம்" தொடங்கப்பட்டு பதினைந்து ஆண்டுகள் நிறைவடைந்தன. அதை கொண்டாடும் விதமாக, ஒரு சிறப்பு விழா ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. ஊர் முழுவதும் மக்கள் கூடியிருந்தனர். மாவட்ட ஆட்சியர் முதல் கிராம மக்கள் வரை, அனைவரும் அந்த விழாவில் கலந்து கொண்டனர்.

மேடையில் முத்து அமர்ந்திருந்தான். இப்போது அவனுக்கு நாற்பது வயதாகியிருந்தது. அவனது முடிகளில் நரை விரவியிருந்தது. ஆனால், அவனது கண்களில் இன்னும் அதே தீவிரம் இருந்தது.

மாவட்ட ஆட்சியர் பேசத் தொடங்கினார். "இந்த ஊரில், 'மங்கம்மா அன்னதான மையம்' ஒரு பெரிய வரப்பிரசாதம். இந்த பதினைந்து ஆண்டுகளில், இது ஆயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு உணவளித்து, பசியின் கொடுமையிலிருந்து காப்பாற்றியிருக்கிறது. இந்த மையத்தின் மூலமாக, நூற்றுக்கணக்கான குழந்தைகள் கல்வி பெற்றிருக்கிறார்கள். இது வெறும் அன்னதான மையம் மட்டுமல்ல, இது ஒரு வாழ்க்கை மையம்."

கூடியிருந்த மக்கள் கரவொலி எழுப்பினர். முத்துவும் லட்சுமியும் கண்களில் நீர் மல்க அங்கு அமர்ந்திருந்தனர்.

ஆட்சியர் தொடர்ந்தார். "இந்த மாவட்டத்தில் உள்ள அனைத்து கிராமங்களிலும், இது போன்ற அன்னதான மையங்களை ஆரம்பிக்க அரசு முடிவு செய்துள்ளது. முத்து அவர்களை அதன் ஆலோசகராகவும் நியமித்துள்ளோம்."

மீண்டும் கரவொலி எழுந்தது. முத்து மேடைக்கு வந்து பேசினான்.

"இந்த அன்னதான மையம் என் தனிப்பட்ட முயற்சி அல்ல. இது ஒரு கூட்டு முயற்சி. என் மனைவி லட்சுமி, என் முதலாளி, ஊர் மக்கள், வணிகர்கள், அனைவரின் ஒத்துழைப்பாலும், ஆதரவாலும்தான் இது சாத்தியமானது. பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன், என் தாய் பசியால் இறந்தபோது, என் மனதில் ஒரு தீர்மானம் எடுத்தேன் - யாரும் பசியால் இறக்கக் கூடாது என்று. அந்த தீர்மானத்தின் விளைவுதான் இந்த மையம்."

முத்து தொடர்ந்தான். "பசியின் கொடுமை என்பது, அனுபவித்தவர்களுக்கு மட்டுமே புரியும். உணவு என்பது அடிப்படை உரிமை. அதை உறுதி செய்வது நம் அனைவரின் கடமை. இன்று, இந்த மாவட்டத்தில் உள்ள அனைத்து கிராமங்களிலும் இது போன்ற மையங்கள் ஆரம்பிக்க அரசு முடிவு செய்துள்ளது என்பது மகிழ்ச்சியளிக்கிறது. நான் என்னால் முடிந்த அனைத்து உதவிகளையும் செய்வேன்."

கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவர் எழுந்து கேள்வி கேட்டார். "முத்து, உங்கள் தாய் இப்போது உயிரோடு இருந்திருந்தால், என்ன நினைத்திருப்பார்?"

முத்துவின் கண்கள் கலங்கின. "அவர் மகிழ்ச்சியடைந்திருப்பார் என்று நம்புகிறேன். அவரது இழப்பு வீணாகவில்லை என்பதை அவர் அறிந்திருப்பார். அவரது பெயரால் நடக்கும் இந்த சேவை, ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருக்கிறது."

அதன் பிறகு, அன்னதான மைய வளாகத்தில் ஒரு சிறிய நினைவுச் சின்னம் திறக்கப்பட்டது. அதில் முத்துவின் தாய் மங்கம்மாவின் உருவம் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த சின்னத்தின் அடியில், "பசியின் கொடுமை அறிந்தவர்கள், பசியால் வாடும் மக்களுக்கு உதவுவதே சிறந்த தர்மம்" என்று பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.

மாலை நேரம். விழா முடிந்திருந்தது. மக்கள் அனைவரும் தங்கள் வீடுகளுக்குத் திரும்பி இருந்தனர். முத்து தனியாக அன்னதான மைய வளாகத்தில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் அருகில் லட்சுமி வந்து அமர்ந்தாள்.

"என்ன யோசிக்கிறாய் முத்து?" என்று கேட்டாள் அவள்.

"பல விஷயங்கள் லட்சுமி. கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்."

"உன் அம்மாவை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா?"

"ஆமாம். இன்று அவர் இருந்திருந்தால், எவ்வளவு மகிழ்ச்சியடைந்திருப்பார்!"

லட்சுமி அவனது கரங்களைப் பற்றினாள். "அவர் எங்கிருந்தாலும், உன்னைப் பார்த்து பெருமைப்படுகிறார் என்பது நிச்சயம். நீ செய்த சேவை, பல உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருக்கிறது."

"எனக்கு ஒரே ஒரு ஆசை லட்சுமி. இந்த உலகில், ஒருவர் கூட பசியால் இறக்கக் கூடாது. அனைவருக்கும் உணவு கிடைக்க வேண்டும்."

"அது நடக்கும் முத்து. ஒரு நாள் நிச்சயம் நடக்கும். உன் தொடக்கம், இந்த மாவட்டத்தில் உள்ள அனைத்து கிராமங்களுக்கும் விரிவடைகிறது. நாளை, இது நாடு முழுவதும் பரவும். ஒரு நாள், உலகம் முழுவதும் பரவும்."

முத்து புன்னகைத்தான். "அந்த நாளை நான் காண விரும்புகிறேன் லட்சுமி. ஏழை, பணக்காரர் என்ற வேறுபாடின்றி, அனைவரும் வயிறார உண்ணும் நாளை."

"நிச்சயமாக காண்போம். நம் குழந்தைகள் அந்த மாற்றத்தை வரவேற்பார்கள்."

முத்து எழுந்து நின்றான். நினைவுச் சின்னத்தின் அருகே சென்று, தன் தாயின் உருவத்தைப் பார்த்தான். "அம்மா, உன் பெயரால் இந்த சேவை தொடர்கிறது. பசியின் கொடுமையால் நீ இறந்தாய். ஆனால், உன் பெயரால் நடக்கும் இந்த சேவை, பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களை பசியின் கொடுமையிலிருந்து காப்பாற்றியிருக்கிறது. உன் ஆத்மா சாந்தியடையட்டும்," என்று மனதுக்குள் வேண்டிக்கொண்டான்.

லட்சுமி அவன் அருகில் வந்து நின்றாள். தொலைவில், மங்கம், செல்வம் மற்றும் அன்னதான மையத்தில் உதவும் பல குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களது சிரிப்பொலி காற்றில் கலந்தது.

முத்து அந்த சிரிப்பொலியைக் கேட்டான். அதுவே அவனுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது. நம்பிக்கை அளித்தது. பசியின் கொடுமை உணர்ந்தவன், இப்போது பசித்தவர்களுக்கு உணவளிக்கும் சேவையில் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்தியிருந்தான். கடந்த கால வலிகள் அவனுக்கு வலிமையை அளித்திருந்தன.

முத்து, லட்சுமியின் கரங்களைப் பற்றிக்கொண்டு, குழந்தைகள் விளையாடும் திசையில் நடந்தான். அங்கே, அவனது புதிய பயணம், அடுத்த தலைமுறையுடன் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

*****முற்றும்*****