2004 ஆண்டு நடந்த ஆழி பேரலையின் BBC செய்தியை பார்த்தப்பின் என் மனதை உருத்தியக் காட்சியினைக் கதையாக்கம் செய்து நான் பேரவைக் கதைக்கு எழுதியச் சிறுகதையாகும். கருத்துகள் இருப்பின் கதையின் இறுதியில் தட்டச்சுச் செய்யவும். நன்றி
“அம்மா.... அம்மா ... இந்த அவலையின் நிலைமையைப் பார்த்தாயாமா. என்னை வளர்த்த தாயே, என்னை பெற்றெடுத்த தாயைக் கூட நான் பார்த்ததில்லை”.
“உன்னையே பார்த்து பார்த்து வளர்ந்தேன்.... உன்னையே நம்பி வாழ்ந்தேன்; வாழ்றேன். அடுத்த வார உன் பேத்திக்கு அதான் நம்ம பொன்னுதாயிக்கு கல்யாணம்”. கம்பீரமா சொன்ன சொக்கலிங்கம் கடலையே வெறித்து பார்க்கிறான்.
“தாயே உன்கிட்ட சொல்லமா நான் யாருக்கிட்டம்மா போய் பொலம்புவேன். ஒன்னதான் தாயீ நான் நம்பிக்கிட்டு இருக்கேன்”.
“மாமா... மாமா... இந்த மனுசன் எங்கதான் போய் தொலைந்தாருன்னே தெரியலையே?”
“இந்த மனுசனுக்குப் பைத்தியம் ஏதோ புடிச்சிருச்சா இந்த நேரத்துல கடலை பார்த்து ஒக்காத்திருக்காரு”. மறுபடியும் குருவம்மா “யோ... மனுசா அங்க அப்படி என்னத்தேயா பார்த்துக்கிட்டு இருக்க, வாயா என் கையாலே ஒனக்கு பிடிக்கும்னே வஞ்சனை மீன் கறிக் குழம்பு வைச்சிருக்கேன் வந்து ஒரு கை பிடியா”.
சொக்கலிங்கமோ காதில் எதுவும் கேட்காதவாறு அப்படியே ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான்.
குருவம்மா அப்படியே சொக்கலிங்கத்தின் காலை பிடித்துக் கொண்டவாறு “என்னத்தேயா இன்னும் யோசிக்கிறே... வாயா ஒனக்காக ஒன்னொட மவளோ சாப்பிட மாட்டேன்றா, வந்து சாப்பிடுய்யா”.
கொஞ்ச நேரம் குருவம்மாவும் அமைதி சாதித்தாள். மீண்டும் கூப்பிட்டாள் “யோ என்னாயா ஆச்சு இப்ப இப்படி இடி விழுந்த மாதிரி உட்காத்திருக்கே... வாயா வந்து சாப்பிட்டு யோசியா”..
வெகுட்டென எழுந்து “அடிச் செருப்பாலே... நீ ஒண்னுடி வந்து சாப்பிடுன்னு... போடி ஒன்னொட வேலையைப் பார்த்துட்டு”...
குருவம்மா வாயை பொத்திக்கொண்டு எழுந்து நடக்கலானாள். “அடியே செல்லம்... இங்க வாடியம்மா, என்னடி மாமே மேல கோவமா... மன்னிசிரிடீ.. நான் நம்ம பொண்னு கல்யாணத்தை பத்திதான் யோசிச்சிட்டு இருந்தேன் அந்த நேரம் பார்த்து... நீயும்..... குருவம்மா கண்ணீர் வடிக்கலாயினாள்.
“சரிடா கண்ணா... மன்னிச்சிரிடா”.. குருவம்மாவும் “பரவாலேங்க... நீங்கதானே”.
“என்னடா நம்ம பண்றது சேர்த்து வைச்ச காசு எல்லாம் முடிஞ்சிருச்சு. கையிலே சல்லிக் காசு இல்ல. அதான் ............. நம்ம வளர்த்த தாயிக்கிட்ட கேட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்”.
குருவம்மா மௌளனத்தோடு சொக்கலிங்கத்தைப் பார்த்தாள். “சரிங்க எனக்கு புரிதுங்க... நம்ம கடலம்மா கைவிட மாட்டாங்க” என சில வார்த்தை ஆறுதலாக சொக்கலிங்கத்திற்குக் கூறினாலும் இவ மனசுல எண்ண அலைகள் கடல் அலையை விட அதி வேகமாக அடிக்க ஆரம்பித்தது.
“சரி..... சரி போய் சாப்பாடு போடு வரேன் இப்ப. அடியே.. குருவம்மா சாப்பிட்டாலா?”
“அட...... நல்ல மனுசே நீ, அவ என்னிக்கு ஒன்ன விட்டுட்டு சாப்பிட்டிருக்கா, வாயா நாளியாவதுல” சொல்லிவிட்டு குருவம்மா உணவு பரிமாறினாள்.
என்னதான் சமதானப்படுத்தினாலும் சொக்கலிங்கம் மனசோ கல்யாணத்தைப் பற்றிதான். இறுதியாக முடிவெடுத்தான்.
“குருவம்மா...... "
அடி செவட்டு புள்ளே... இங்க வாடியம்மா... மாமா பக்கத்துல்ல ஒக்காரூடி” கொஞ்சலாக குருவம்மா கையைப் பிடித்து இழுத்து பக்கத்தில் உட்கார வைத்தான்.
“அட... பாரேன் கிழட்டுக்கு இளம் வயசு திரும்புது” வெட்கி தலைக் குனிந்தாள்.
“இல்லே... நாளைக்கு நான் கடலுக்குப் போறேண்டி, நம்ம தாயீ என்னை கூப்பிடுற. அங்கே போனா அவே நமக்கு ஏதாவது வழி காட்டுவான்னு நம்புறேண்டி” குருவம்மா கைகளைப் பிடித்து கெஞ்சிச் கேட்டான்.
அரைமனதோடு அவளும் தலையை ஆட்டி தன் சம்மதத்தைக் கொடுத்தாள்.
“பொன்னுதாயி... புது பொண்ணு... அட வெட்கத்தைப் பாரு. பாருடீ... எப்படி வெட்கப் படுறன்னு. நீயுன் தான் இருக்கீயே”
“அம்மா பொன்னுதாயி... அப்பா நாளைக்கு கடலுக்குப் போயிட்டு வறேண்டியம்மா. வீட்டுல ஒங்க அம்மாவுக்கு ஒத்தாசிய இருடீயம்மா. அநாவசியமா வெளியே ஒத்த ஆளா போகாதே. இப்பக்கூட அப்பா உன் கல்யானத்துக்காக தான் கடலுக்கு போறேண்டாம்மா”
“அப்பா இப்ப என்ன அவசரம் உங்களுக்கு நாளைக்கு ஒண்ணும் நீங்க கடலுக்குப் போக வேண்டாம். பாருங்கம்மா?” கண்ணைக் கசக்கினாள்.
“அடியே குருவம்மா பாரு நம்ம பொண்ணு எவ்வளவு அழகா அழுகிறான்னு.....” சொல்லி வாய்விட்டுச் சிரித்தான் சொக்கலிங்கம்.
“அட..... என் அசட்டு பிள்ளே, என்னடா பேசுற? நம்ம தாயி உன் கல்யாணத்துக்கு அவளாளே முடிஞ்ச சீர் செய்யணுமா, அதான் என்னை கூப்பிடுறா..” பொன்னுதாயைச் சமதானப்படுத்தினான் சொக்கலிங்கம்.
பொன்னுதாய் மனதில் ஒரு சஞ்சலத்தோடு படுத்துறங்கினாள். வழக்கம் போல் கடலுக்குப் போவதற்கு ஐந்து மணிக்கெல்லாம் எழுந்து கடலுக்கு சென்றான். குருவம்மாவும் பொன்னுதாயும் கையில் மண்ணெண்ணேய் விளக்கை ஏந்தி கொண்டு கடலுக்கு வழியனுப்பினர். எப்போதும் வல...வலன்னு பேசும் குருவம்மா அன்று மௌனம் சாதித்தாள்.
வழியனுப்பிய பின் குருவம்மாவும் பொன்னுதாயும் அவரவர் காலைகடன்களை செவ்வன செய்தனர். அதன் பின் இருவரும் சமயலறைக்குச் சென்று உணவு தயார்ப்படுத்தினர். என்னவோ தெரியவில்லை என்றுமே இல்லாத ஒரு மனவுணர்வு இருவருக்கும். ஊரே மயான அமைதியாக இருந்தது.
காலை மணி 8.30 இருக்கும் யாரும் எதிர்ப்பாராத ஒரு நிலநடுக்கம். சிறுவர் முதல் முதியோர்கள் வரை அலறும் சத்தம். வெளியே ஏறிட்டுப் பார்த்தாள்...... அடப்பாவியம்மா வாடீ வெளியே சொல்லிக் கொண்டு பொன்னுதாயின் கையைப்பிடித்துக் கொண்டு தலை தெறிக்க ஓட்டம் பிடித்தாள் குருவம்மா. இதுவரை யாரும் பார்த்திராத ஒரு பேரலை. குருவம்மா பொன்னுதாயை மேட்டுப் பகுதிக்கு வந்து விட்டு பெருமூச்சு விட்டாள். திரும்பி பார்த்தாள். எங்கு பார்த்தாலும் பிணங்கள் நீரில் மிதக்கின்றனர். ஆனால் குருவம்மா மனதில் ஒரு உறுத்தல்.
திடுக்கென எழுந்து கடலைப் பார்த்து “அடியே... நம்ம மோசம் போயிட்டேண்டி, உங்கப்பா கடலுக்குப் போயிருக்காரு. ஐயோ... நான் என்ன செய்வேன். யாராவது காப்பாதுங்க! காப்பாதுங்க! காப்பாதுங்க!” அழுது புரண்டாள் குருவம்மா.
வானொலி ஆறின் முக்கியச் செய்திகள் :-
மலேசியா நாட்டு மீனவ மக்களுக்கு ஒரு துயரச் செய்தி மலாக்கா நீரிணையில் ஏற்பட்ட கடல் கொந்தளிப்பில் மீன் பிடிக்கச் சென்ற அனைத்து கப்பலும் கடலில் மூழ்கின. இதுவரை யாரும் உயிருடன் மீட்கப்படவில்லை”.
குருவம்மா அதிர்ச்சியில் “மாமா...... என்னை விட்டு போய்டீங்களே."
"அடியே பொன்னுதாயி நீ அப்பவே சொன்ன போகாதீங்கன்னு ஆனா இப்ப உங்கப்பா நம்ம எல்லாம் விட்டு............” சொல்லி முடிப்பதற்குள் அவள் உயிர் அவர்விட்டுப் பிரிந்தது.
பொன்னுதாய் அதிர்ச்சியில் மூழ்கினாள். கடலையே வெறித்துப் பார்த்தாள்.
“என்னடீ... கடல் தாயே என் கல்யாணத்துக்காக கடலுக்குப் போன என் அப்பாவை உன்னோடு எடுத்துக்கிட்ட, இப்ப எங்க அம்மா. அப்புறம் யாரடீ வேணும் உனக்கு சொல்லு.....”
இன்னும் எத்தனை உயிர்கள் வேணுமடி உனக்கு, வா என்னை எடுத்துக்கிட்டு உன் கோபத்தை தனிச்சிக்கோ. இன்னும் உன் கோபம் தனியவில்லையா.............”
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக